Mozart meselesini herhalde takip etmişsinizdir: Rutkay Aziz "Cumhurbaşkanı bir Mozart, bir Beethoven dinlesin. Belki iyi gelir" dedi; Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan da bunun üzerine "Bu ülkenin meşrebi ve duruşu belli olan Cumhurbaşkanı'nı bira içmeye, Mozart dinlemeye zorlamak faşistliğin dik âlâsıdır" cevabını verdi... "Durup dururken bu Mozart bahsi da nereden çıktı?" diye düşünmeyin; zira Batı Müziği'nin genç yaşında ölüp gitmiş olan bu haşarı çocuğu bizde devrimlerin ilk günlerinde başlayıp seksen küsur senedir devam eden ve bir türlü bitmek bilmeyen tartışmalardaki en önemli sembollerden biri hâline gelmiştir. Mozart dinlemek ve Mozart'tan zevk almak tâââ 1930'lardan buyana garplılaşmanın şartı ve medenîleşme ile çağdaşlığın sembolüdür. Mozart ile beraber arada bir Beethoven'den, Bach'dan veya Batı sanatının bir başka önemli isminden de bahsedilmiş ama Mozart belki de ismin telâffuzunun yarattığı sert etki ve ikinci hecenin de vurguya müsait olması sebebi ile her zaman ilk sırada yeralmıştır. İnkılâp senelerinde, özellikle de radyolara 1934'te getirilen alaturka musiki yasağı sırasında yazılanlarda ve büyüklerin o günlerdeki demeçlerinde sık sık rastlarsınız: Mozart'ın sembolize ettiği Batı Musikisi gibi bir musikiye kavuşmak sanatta millî hedefimizdi! "Milleti asırlardır uyutan tek sesli enderun musikisi" artık son bulmuştu, modern Türkiye genç Mozartlar yetiştirecek, bunlar halk müziğimizden istifade edip türkülerimizi orkestraya uyarlayacak ve uyarlamaları bütün dnyanın hayranlıkla dinleyeceği eserler olacaktı!