Benim Nobel sahibi tanıdığım ilk ve son kişi, Necip Mahfuz idi...
Modern Mısır Edebiyatı’nın en önemli isimlerindendi. Her sabah yedi buçuk-sekize doğru evinden çıkar, Kahire’nin meşhur Tahrir Meydanı’na yürür, bir binanın asma katındaki Ali Baba Kahvesi’nde sütlü kahvesini içer, gazetelerini okur, gelen-gidenle sohbet eder, sonra onbire doğru yine yürüyerek evine dönerdi.
Necip Mahfuz’la Ali Baba Kahvesi’nde defalarca biraraya gelmiştik. Çağdaş Arap yazarlardan, genellikle de Tevfik el-Hakim’in romanından ve Ahmed Şevki’nin şiirinden bahsederdik...
Derken 1988’de Nobel Edebiyat Ödülü’nü Necip Mahfuz’a verdiler...
Sadece müdavimlerinin bildiği Ali Baba Kahvesi’nin önü, ertesi sabah daha güneş doğmadan mahşere döndü! Necip Mahfuz âdetini değiştirmeden yine aynı saatte Tahrir Meydanı’na geldi, binlerce Mısırlı tarafından millî kahraman gibi karşılandı, Mısırlı ve yabancı televizyoncularla muhabirler üstad ile konuşabilmek için birbirlerini çiğnediler.
Necip Mahfuz “Müsaade edin kahvemi içip gazetelerimi okuyayım, sonra emrinize âmâde olurum” dedi ve o gün Ali Baba’dan evine ilk defa daha geç saatte, öğleden sonra döndü.
MEYDANDAKİ TAKTUKA VE ZILGIT
Aynı günün gecesi, Tahrir’de büyük bir şenlik yapıldı ve meydan sadece Kahire’den değil, Mısır’ın dört bir yanından gelen onbinlerce kişi ile doldu.
Tahrir taktukalarla, zılgıtlarla inliyordu ve meydandakilerden biri de bendim...
Biraz ilerimde, giyiminden Delta tarafındaki yani kuzeydeki köylerden birinden geldiği belli olan ortayaşlı bir kadın avaz avaz bağırıp zılgıt çekiyordu. Öyle okur-yazar ve Necip Mahfuz düşkünü gibi görünmediği halde şenliğe kendinden geçmişcesine katılması dikkatimi çekti, yanına gidip nerede yaşadığını sordum...
Tahminim doğru çıktı; Delta’dan, Dimyat taraflarındaki bir köyden gelmişti...
“Neden geldin?” dedim, “Mısırlı büyük bir adam büyük iş yapmış dediler, tebrik etmek için” cevabını verdi.