Dün gece “Şeb-i Arus”, yani Hazreti Mevlânâ’nın vefat yıldönümü idi... Devlet erkânı Konya’da biraraya geldi, büyük şehirlerde semalar edildi ve Mevlânâ’yı konu alan toplantılar yapıldı...
Bugün internette, Twitter’da, sosyal medyanın daha başka alanlarında ve telefon mesajlarında bir Mevlânâ modasıdır gidiyor. Kulağına bir yerlerdenMevlânâ’ya atfedilen yalan-yanlış birşeyler çalınanlar işittiklerini vecize zannederek başkalarına gönderiyorlar ve neticede bir söz kirliliğidir gidiyor...
Gittikçe yaygınlaşan bu saçmalıkların ötesinde, son senelerde bir başka tuhaflık yaşanıyor: İsmi artık sadece hümanizm, sevgi, hoşgörü, vesaire gibi kavramlar ile beraber telâffuz edilen Mevlânâ’dan bir “hoşgörü dininin peygamberi”imişcesine bahsediliyor. Felsefeye tamamen karşı olmasına ve Mesnevî’sinde bu işe aleyhtar olduğunu açık açık ve yer yer de mizahî üslûpla söylemesine rağmen bir felsefeci gibi gösteriliyor ve bütün bunlar yapılırken daha alakâsız bir iş ediliyor: “Men bende-i Kur’ânem...” sözleri ile başlayan meşhur rübaisinde“Hayatta olduğum müddetçe Kur’an’ın kuluyum, seçilmiş Muhammed’in yolunun toprağıyım. Birisi çıkıp da söylediklerimden farklı bir sözü bana atfen naklederse ondan da, o sözden de şikâyetçiyim” diyen Mevlânâ, ortalığı son senelerde saran Mevlevîlik uzmanlarının ve kerametleri ile destarları kendilerinden menkul şeyhlerin elinde artık sadece bir sevgi ve hoşgörü mâbudu hâlini almış vaziyette!