Türk tiyatrosunun önemli, hem de çok önemli sanatçısı Gülriz Süruri, dün Habertürk Pazar’da çıkan mülâkatında “Zaman zaman, Atatürk’ün uzaydan geldiğini düşünürüm” diyordu...
Gülriz Hanım’ın Ekin Türkantos’a verdiği mülâkattaki bu “uzaylı” bahsi, beni seneler öncesinin biraz tuhaf, daha doğrusu ve açıkçası üşütük ama eğlenceli hatıralarına götürdü...
Şimdi bu hatıralardan bazılarını hadiselerin kahramanlarının isimlerini vermeden yazacağım. Zira sözünü edeceğim gruplara bir kısmı gençlik hevesiyle, bir kısmı da eğlence maksadıyla ama çoğu inanarak katılanların bazıları hâlâ hayatta bulunuyorlar, çoğu o günleri benim gibi tebessümlerle hatırlıyorlar ve dolayısı ile kim olduklarını yazmak yakışık almayacak!
İstanbul, 1970’lerin sonuna kadar bir “metafizik”, yani “ruhçuluk” cenneti idi! Memleketin o devirde çok meşhur olan bazı isimleri “ruh çağırma”ya merak salmışlardı, haftanın bir yahut birkaç günü evlerde “celse” denen “ruh çağırma seansları” yapılırdı.
Saklamama lüzum yok: O seanslara katılanlar arasında ben de vardım, zira bu işlerin nasıl yapıldığı hayli merakımı çekmişti. “Ey ruh, geldin ise masanın ayağını üç defa vur” dendikten sonra etrafına toplanılan koskoca ceviz masanın rakkase gibi oynaması, transa giren medyumların başka bir sesle güya “başka âlemlerden” mesajlar getirmesi hem meraklı hem de eğlendirici idi. Ama bu işleri sadece eğlence boyutunda bırakmanız şarttı, zira derinlemesine meşgul olduğunuz takdirde kafayı yemeniz Allah’ın emri idi!