CHP’li vekilin 1.200.000 liralık telefon faturasından çok, bu konuda açıklama yapan CHP Grup Başkan Vekili Engin Altay’ın “Tasarruf yapılacaksa saraydan başlamak lazım!” beyanatı üzerinde düşünmeliyiz.
Zaten asıl problemimiz de bu.
Tartışmayı bir tarafa bırakıp düşünmeliyiz gerçekten.
Bu nasıl bir savunmadır?
Çorbanın milletvekillerine 1 liradan satıldığı meclis lokantasını da düşünmeliyiz.
Yanlışlıklar o kadar çok ki…
Taraflar liste yapıp ellerine alır ve saatlerce birbirlerinin hatalarını birbirlerinin gözlerine sokabilirler…
Nereye varırız?
Ne işe yarar?
Bırakalım partizanlığı…
Her etnik ırk, mezhep ve ideolojiden toplanıp bir araya, söyleyelim çayları ve ellerimizi vicdanımıza koyup şu soruya cevap verelim:
-Bir insan neden belediye başkanı olmak ister?
Belediye başkanlığı hevesi hedefe daha güçlü vurduğu için öne aldım.
Sonra ilave edelim:
-Bir insan niye milletvekili olmak ister?
Parti tüzüğünü okumaya kalkanları kovarım çay meclisinden. Biz bizeyiz.
Neden işine bisikletle giden ecnebi belediye başkanı bizde haber oluyor ve şaşırıyoruz da bir ilçe belediye başkanının makam arabası adı altında tatmin etmeye çalıştığı komplekslerini neden es geçiyoruz?
Gazeteciliğe yeni başladığımız yıllarda en büyük hayalimiz sarı basın kartı alabilmekti. Tescilli bir gazeteci olmanın ötesinde bir tarafı vardı. Yurt içi telefon görüşmelerinde ve yurt içi uçak seyahatlerinde yüzde 50 indirim, şehir içi seyahatler bedava, futbol maçları başta olmak üzere her türlü sportif faaliyete rahatça ve ücretsiz girebilmek vs.vs.
Sonra gazetecilerin bu kıyak haklarını kökünden tırpanladılar neredeyse…
Zaten gazetecilik de çay-simit vasatından çoktan terfi etti ve plaza/ iş takipçiliği ve veya yandaş/ candaş ilişkiler çerçevesinde üç kuruşluk kıyaklara aldırmaz oldu.
Dürüst olalım.
Birbirini ısıran milletvekilleri, milletvekillerinin özlük hakları ile ilgili bir kanun teklifinde jet hızıyla uzlaşabiliyorlar.