Avrupa Konseyi Türkiye için ‘Denetim Süreci’ başlattı diye salya sümük ağlayan ahmak Batıcılarımız, Goya’nın Hayaletleri’nin son sahnesindeki İren’e benziyorlar…
Engizisyon işkencelerinde aklını yitirmiş İren’in, kendisine tecavüz eden rahip Lorenzo’nun cesedinin elini, bebeğinin babası diye şefkatle tutması gibi, tutacak bir el arıyorlar.
Yok… Çok entel dantel bir giriş oldu. Uzun ve karışık cümleler.
Ama siz yine de Goya’nın Hayaletleri’ni aile mahremiyetini de düşünerek seyredin ve Batı’nın aslında bir bütün olarak nasıl birbirlerinin gayrı meşru çocukları olduğunu görün.
Öyle bir film ki, makul karşılayıp hissiyatınızla acıyacağınız bir taraf yok.
Fakat içimizdeki celladına aşık dangalaklar azınlığı “Batı… Batı…” diye ağlaşmaya devam ediyor.
Hangi Batı diye sormak bile abes!
Batı’nın bizde ve bizim medeniyetimizde olmayan nesine hayransınız?
İngiltere krallığının demokrasisine mi? Fransızların iflas etmiş ahlakına mı? Hainlerimizi kucağında hoplatan Almanya’nın merhametine mi?
Bizim medeniyetimiz deyince… Tabii işin içine İslam alerjisi giriyor.
İngiliz Valiliği haysiyetsizliğinden, yine Batı’nın kâğıt üzerinde kalan ve fakat bize dayattığı bazı uyum yasalarının özgürlük alanına sığınarak nefeslenmemiz hem Batı’nın ve hem de Batı’nın fino köpeklerinin gerçekten Avrupa Birliği’nde gelecek aradığımızı zannetmelerine yol açmış olabilir.
Bulgaristan Avrupa Birliği’ne girdiğinde, çalıştığım holdingin patronu Schengen vizesi almak zorundaydı ama çaycı ablamız aynı zamanda Bulgar göçmeni olduğu için elini kolunu sallaya sallaya gidip geliyordu Kırcaali’ndeki köyüne.