Geçenlerde bir hocamızın başı örtülü kızlar hakkında yazdığı bir yazı basında ve sosyal medyada epeyce tartışma konusu oldu. Ben bu tartışmaya girmeyeceğim. Ama bu vesileyle bizim camianın iki gerçeğine ya da sorununa değinmek istiyorum. *** 1. Bizim imam-hatip ve ilâhiyat camiasının eğitim dünyasından gelenlerin tamamına yakınında sorunlu bir saygı anlayışı, anlayışımız, daha doğrusu ahlâkî bir çelişkimiz var. Bizler bir yandan “Haksızlık karşında susan dilsiz şeytandır” diyoruz; Hz. Peygamber’in bir hadisi olan bu cümleyi tabii ki inanarak kullanıyoruz. Ama diğer yandan haksız ve yanlış olduğu apaçık ortada olan herhangi bir konuşma, yazı veya uygulama karşısında bile ilgili kişiye duyduğumuz “saygı”dan, onunla olan duygusal ilişkimizden, ortak aidiyetimizden vb. sebeplerden dolayı ses çıkarmak istemiyoruz, bunun saygısızlık olacağını düşünüyoruz. Ses çıkarmaya yeltenen birine karşı da saygısızlıkla suçlama anlamına gelen tepkiler gösteriyor, hizaya getirici çıkışlarda bulunuyoruz.