Çağdaşlaşma yönünden insanlığın yaklaşık 1650 yıllık tarihini üç
kategoriye ayırıyorum:
a) Her şeyde son sözü Batı’da Kilise’nin, bizde
ulemasın söylediği geleneksel-muhafazakâr
dönem;
b) Buna reaksiyon olarak, dinin kilise / mabed ve
ev dışında görünürlüğünü reddetmeye varan radikal
modernist-seküler dönem;
c) Avrupa’da ve ülkemizde 20. yüzyılın ortalarında başladığı kabul edilen “din ile birlikte çağdaşlaşma” yönünde gelişen ve 2000’lerin başında görünür olan eklektik dönem.
İlk dönem Batı’da Hıristiyanlığın Roma’da resmî din olarak kabul edildiği 4. yüzyılın ikinci yarısında başladı ve 15. yüzyıla kadar tavizsiz devam etti.
İkinci dönem Batı’da 15. yüzyılda başladı. Bizde ondan takriben üç yüzyıl sonra başlayan çağdaşlaşma (önce “icâb-ı asra intibak”, sonra “garplılaşma”) daha yumuşaktı. Bu dönemde çağdaşlaşma 1920’lere kadar aydınlar seviyesinde kaldı; fazla bir toplumsal başarı sağlanamadı. Bunun da nedeni, özetle, eğitim ve öğretimin genellikle mektep-medreselerde klasik ulemanın, tekkelerde tarikat mensuplarının...