Günümüz Müslüman toplumları, esasında kendi kusurlarının sebep olduğu geri kalmışlığın verdiği huysuzlukla dünyaya asık yüzlü ve kavgacı bir Müslüman resmi gösterseler de İslam’ın kaynakları ve tarihi bunun aksini ispatlayan delillerle doludur. Bu delillerden biri de Kur’an-ı Kerim’in öngördüğü, Peygamberimizin ve Müslümanların uyguladığı dine davet yöntemidir. Bir Kur’an terimi olan davet, “İslâm dinini yayma ve Müslümanları dinî görevlerini yapmaya çağırma” faaliyetidir. Kaynaklarda geçen tebliğ, irşat, vaaz, nasihat, inzâr, tebşîr, emir bi’l-ma‘rûf nehiy ani’l-münker gibi barışçıl içerik taşıyan diğer terimler de ‘davet’e yakın manalar içerir. Gerçi farklı ırk, kültür ve din mensupları arasındaki ilişkilerin genellikle savaş şeklinde sürdürüldüğü eski zamanlarda Müslümanlar da diğerleriyle savaşmışlardır. Fakat ilgili ayetlerde Hz. Peygamber’in görevinin ancak “belâğ” (daveti muhataba ulaştırma) olduğu belirtilmekte; bu gibi kullanımlar İslâm dinini yaymanın, muhatap çevrelere dini anlatıp tanıtmanın yegâne yolunun davet ve tebliğ olduğunu göstermektedir. *** Kanaatimce dine ve genel olarak iyiliğe davette, dolayısıyla eğitimde özellikle şu iki ayet ilkesel önem taşır: “Rabbinin yoluna hikmetle ve güzel öğütle davet et; onlarla tartışmanı en güzel şekilde sürdür” (Nahl 16/125). “Dinde zorlamaya yoktur; doğru eğriden ayrılmıştır. Artık kim sahte tanrıları (tâğût) reddeder de Allah’a inanırsa hiç kopmayacak sağlam bir kulpa yapışmıştır” (Bakara 2/256).