Yeryüzüne halife olan insan; eşref-i mahlûktur. Eşref-i mahlûkatı güzel kılan hükmü hâkimiyetine teslim olmakla Rabbu’l âlemine kulluk’tur. Allah’ın dinini hayatın yegâne amiri yapmak, Müslüman için azad kabul etmez sorumluluktur.
İslâm coğrafyasında bu asırda birkaç Firavun Müslümanları götürüyor idama. Bu durum karşısında sessiz ve tepkisiz kalınca ümmet; galiba geri geliyor Bizans ve Roma. “Ve ferman, kumardaki dört kralın buyruğu; başkentler haritası, yerde sarhoş kusmuğu!” Bir ülkede idarecilerin idarede yöntemi olmuşsa kumar; o ülkede zor değil, çok bulunur emperyalistleri sırtında taşıyan iki ayaklı hımar!
İslâm topraklarında küresel enjektörler, yakalamış Müslüman damarı; “Laiklik” narkozuyla, indiriyor şamarı. Tehlike çok büyük İslâm topraklarında “Biz de Müslüman’ız” diyenlerin eliyle küresel şeytanların gerçekleşiyor emeli; ha çöktü, ha çökecek, ailenin temeli. Hatalar tonlarca dillerde kin ve nefret, kalplerde kibir kiri; gerçeklerle yüzleşmek, istemiyor hiçbiri. Hayatın komuta merkezine amir kılmak gerek Tekbiri. Şu bir hakikattir ki; kibir şeytana hastır. Şeytanla dost olanın, âkibeti iflâstır!
Üstümüze çöküyor, şirk akidesine dayalı çatı. Çünkü kılcallara yayılmış, putların saltanatı. Ehliyet ve liyakattan sayılıyor dalkavukluk sanatı. Cahiliyye düzeninde dalkavukluk sanatı, bir liyâkat faktörüdür. Münâfıklar her dalda, sektörün başaktörüdür. Bu durum Sahâbe-i Kiram’ın ahlâkını kaybetmekten ötürüdür: Kûfe Valisiyken Hz. Ömer (ra) tarafından azledilen Ammâr b. Yâsir’e: “Seni azlettiğime kızmadın değil mi?” diye sorunca cevap şöyle oldu: “Beni valiliğe atadığın zaman sevinmedim ki azlettiğinde üzüleyim.” (İbn-i Sa’d, Tabakâtü’l Kübra, 3/291)
Hilafetin ilgasından bu yana ümmetin ufuklarını kuşatmış, basiretini bağlamış Siyonist tuzakları. Sağını solunu, önünü göremeyen Müslüman nereden görsün uzakları. Cihadı yol edinmeden Müslüman çözemez ayaklarına takılan bukağıları.