Hilafet şuurunu kuşanmak; “Kökü mâzide olan âti” olmaktır. Geçmişini unutmadan, geçmişinden utanmadan, geçmişine sövmeden ve sövdürmeden yarınlara yönelebilmek için hilafet şuurunu kuşanmak mecburiyetindeyiz. Hilafet; istikamet ve istikrar, istikbal ve istiklal garantsidir, ümmet ve medeniyet şuurudur.
Hilafeti bu çağa, bu zamana uymaz diyerek bırakmak, işte İslâm’sız yaşamanın altına imza atmak varsa, eminim budur ancak!
Hilafetin ilgası, Müslümanları Yahudiler ve Hıristiyanlar gibi kılma girişimidir. Müslümanları dünyası olmayan bir dine bağlamak istediler. Dünyası olmayan din âhireti olsa da İslâm dini değildir. İslâm, âhiret merkezli bir dünya dinidir. Bu dünyada uygulanmak, ferd, aile, cemiyet ve devlet seviyesinde insanların hayatına hükmetmek için gelmiştir. Onu başkalaştırmak, ona alternatif dinler/sistemler aramak, doğrudan doğruya inkılabı hüsrana uğramaktır. Rabbimiz uyarıyor:
“Kim İslâm’dan başka bir din ararsa, (bilsin ki o din) ondan kabul edilmeyecek ve o ahirette hüsrana uğrayanlardan olacaktır.” (Âl-i İmran Sûresi/ 85)
İslâm hayata hâkim olursa; karanlıktan aydınlığa çıkar insan, insanı insan eder yağar ihsan! İslâm bırakılır da başkası aranırsa hayatı teslim alır hüsran. İşte hilafet-i şeriyye, hüsrana karşı direniştir. Hilafeti ilga edenlerin maksadları, Müslümanları inkılab-ı hüsrana uğratmaktı. Lozan konferansı bunun için toplandı. Lozan’da toplanan firavunlar konseyi İslâm ümmetinin asli gücünü bildi. Temelden İslâm ümmetinden kurtulmak için Müslümanların hayatından hilafeti sildi.