Müslümanlar yaşadıkları beldelerde İslâm’ı şahsi çıkarlarına ve kişisel kanaatlerine alet edenlere karşı sessiz ve tepkisiz kalırlarsa, İslâm’ın yanlış bilinmesine katkıda bulunmuş olurlar. İslâm’ı yaşamayanların ve yaşamak istemeyenlerin İslâm’ın yakasından düşmeleri gerekir. İslâm’ın yakasından düşmeyenlerin İslâm yakalarına yapışır.
Hz. Peygamber (sav) ve pak sahâbesinin anladığı ve yaşadığı gibi İslâm’ı anlamaz ve yaşamazsanız, meşrepte olsanız, mektepte olsanız İslâm düşmanı bireyleri üretme merkezi haline gelmekten kurtulamazsınız.
Din adına, dindarlık adına “Ruhu çıplaklar”, “Başı açıklar”ı yargılarsa, din kaçacaklarının sayıları çoğalır. “Ruhu çıplaklar” ile “Başı açıklar”ı “iffet” kantarında birlikte tartmak, dine ve dindarlara sadık kalmaktır. Tevhid akidesi üzere “Dostları çoğaltmak, düşmanları azaltmak”, Müslümanların azad kabul etmez görevleridir. Tevhid akidesiyle mukayyed kalmazsanız, dostlarınızın düşmanlarınıza katılmalarına sebep olmaktan kurtulamazsınız.
Dinin dışına çıkan veya çıkmayı deneyeni dinin dairesine davet etmek, onun din ile olan aidiyetini ona hatırlatmaktır. Size bakıp Müslümanlığa özenen insanlar yoksa behemehâl imanınızı, Müslümanlığınızı gözden geçirin.
İslâm, gönülleri coşturma, kalpleri yumuşatma, ümmeti kuşatma sürecini behemehâl başlatmamızı bizden istiyor. “İhsan-ı İlâhîden fazla ihsan, ihsan değildir.” (Muhakemât/Said Nursi, Sh: 21, İst/ 1990) Başka bir ifadeyle İhsan-ı İlâhîden fazla ihsan, Allah’a isyandır. Şeriatın sahibinden daha şeriatçı olmaya kalkışırsanız, şerli ve şerefsiz ilan etmediğiniz Müslüman kalmaz. Şan ve şeref arıyorsanız, İhsan-ı İlâhî ile iktifa edeceksiniz. “El- Hamdülillah” demeyenin Allah’a imanı olmaz.