Bir deprem ülkesinde yaşıyoruz ve bütün uzmanların ittifak ettiği gibi iki ana fay hattı her an, her yerden kırılabilir. Zaten kırılıyor da. Ne konuşursak konuşalım tabiat hükmünü icra ediyor. Türkiye’nin “depremde ölmek” diye, bir başka ülkede asla düşünülemeyecek trajik bir rutini var. Depremde ölmek, kurtarma çalışmalarında ihmalden ölmek, çadırda yaşamak, konteynerde hayat sürmek, yardıma muhtaç hale düşmek… Depreme karşı hazırlık yapmak diye bir şeyi bilmediğimiz için, bunların hepsi var.
Dünyada deprem felaketini en çok ölümle, en çok yıkımla ve en çok çaresiz şekilde yaşayan ülkelerin başında geliyoruz. Malum bir iki ülkeyi saymazsak birinciyiz. Çünkü, depreme karşı savunmasız, hazırlıksız ve her gün konuşuyor gibi yapsak da aslında duyarsızız. Sonunda ölüm ve yıkım olsa da bir problemi oturup çözmeyi, halletmeyi bilmiyoruz. En başta da en büyük sorumlular bilmiyor.
Deprem, bizim kendi kendimize anlatıp mutlu olduğumuz “Büyük millet… Tarihi geçmişi olan güçlü devlet, vs, vs” gibi hikâyelerin de foyasını ortaya çıkarıyor. Bırakın büyük devleti, sıradan bir toplum organizasyonu bile kapıyı her an çalabilecek deprem tehlikesi karşısında bu...