Hükümetin sosyal konut projesinin ötesi berisi tartışılsa da büyük bir etki yarattığı muhakkaktır. Türkiye ağır bir ekonomik krizden geçerken ve dar gelirli kesimler umutsuzluk içinde yaşarken böyle bir imkana kayıtsız kalınması mümkün değildir. Arazi payını devletin üstlendiği bir modelde herkes imkanlarını zorlayarak konut sahibi olmak ister. Nitekim hergün artan müracaat da hem proje hedefinin hem de siyasi hedefin tutturulduğunu gösteriyor. Projenin bir seçim hamlesi olduğu aşikar ama aynı zamanda topluma dokunan, yoksul kesimleri yakından ilgilendirdiği de bellidir.
İlgi şaşırtıcı değil çünkü ev sahibi olabilmek hayaline hitap eden her vaadin karşılığı vardır. Uzak, hatta gerçekleşmesi zor bir hedef bu kadar yakınlaşınca talep oluşur.
Gayet tabii seçim atmosferine girildiği sırada düğmeye basılması meselenin siyasi yönünün konuşulmasını kaçınılmaz kılıyor. Bu proje seçim kazandırmaya yetmez ama hükümetin hala iş görebilir olduğunun göstergesidir. İş görebilirlik başka hangi işte maharet sergilediği başka… Mesele şu ki hükümet işler yolunda giderken de şimdi olduğu gibi sarpa sardığında da aynı iş görme enstrümanını kullanıyor: İnşaat… 20 yıl geçti, en büyük iddiayı hala inşaat üzerinden ifade edebiliyor. Türkiye’nin öncelikle çok sınırlı kaynaklarını katma değer yaratan alanlarda kullanması gerektiği apaçık ortadayken dönüp dolaşıp aynı adrese mahkum olmak hali bir türlü değişmiyor. Türkiye, aynı kaynaklarla yatırım tercihlerini çeşitlendirmiş olsa birçok sektörde dünya ticaretinde rol sahibi olabilirdi. Kalıcı bir istihdam sağlayabilir ve ihracat hedeflerini kolaylıkla tutturabilirdi. Cari açık kabusu görmez ve hatta döviz kuru riskini bertaraf etmek için, mesela 128 artı 75 milyar dolar para heba etmezdi. Dünya için daha değerli ve vazgeçilmez bir ülke olurdu.