Bir iktidarın 17 yıldır işbaşında olmasına rağmen hâlâ acil beklentilerin odağında olması ve hala bir dizi kritik adım için baskı görmesi ilginçtir. Böylesine uzun süre yönettikten sonra, bazı süreçlerin rutine bağlanmış olması ve ülkenin dünyayla rekabeti konuşması beklenirdi. Ama bu sarmalı bir türlü aşamadık… Hâlâ masamızda bulunan hukuk, eğitim, akademi, teknolojik üretim, şehirleşme, şeffaflık, bürokratik sistem veya temel sosyal meselelerin hal yolunda olması esasında yüksek bir beklenti değildir. Geride kalan çok uzun süre ve yıllar içinde oluşan muazzam sosyal destekle Türkiye bu meselelerin hepsini çözemese bile acil olmaktan çıkartabilirdi. Yahut da her sarsıntıda krize dönüşen ve gözleri dövize, faize çeviren ekonomik problemleri… İktidar süresi ne kadar uzun olursa olsun bir ülkenin kapasitesi bazı meseleleri tümden yok etmeye yetmeyebilir. Ama onları öncelikli olmaktan çıkarabilir. Sözgelimi, maliyeti eleştiri ve tartışma konusu olsa bile sağlık meselesinin bu iktidar döneminde hale yola koyulması gibi…. Yahut, yine bazı tercihler tartışılmakla birlikte ulaştırma hizmetleri gibi… Ne var ki aynı netice eğitim, teknoloji, ekonomi başta olmak üzere diğer sektörlerde elde edilemedi. Edilemediği gibi meseleler hem derinleşti, hem de yenilerinin eklenmesine mani olunamadı. Yerel seçimin ardından gözlerin yeniden ve aceleyle hükümete ve tabii hükümetin eskisinden daha güçlü yetkilerle donatılmış başkanı Erdoğan’a çevrilmiş olması sadece yeni sistemin vaadedilen faydalarını görmeyi değil aynı zamanda 17 yılın biriken meselelerine çözüm umudunu da içeriyor.