Depreme hazırlıksız yakalanmak ve yıkılmak kader değildir. Mukadder olan depremdir, depremde ölmek değil. İnancımız, insanlık tecrübemiz ve deprem geçmişimiz bunu söylüyor. Tedbir alsaydık, gerekeni yapsaydık ve hazırlıklı bekleseydik insanlarımızı en büyük sarsıntılara direnebilecek evlerde oturtabilirdik. Ve hâlâ yaşıyor olurlardı. Bu mümkünken, biz geleceği besbelli depreme karşı onların ölümüne seyirci kalan bir ihmalle, kadere değil problemlerimizle yüzleşmemeye; yani makus talihimize boyun eğdik. Gerçeği, bilimi ve tecrübeyi gözardı eden kötü bir talih her depremde olduğu gibi bir kez daha kapımızı çaldı. Şimdi, suçu kadere atmak yerine kaybettiğimiz insanlara ve tarihe karşı başımızı utançla eğmeliyiz.
Deprem sonrasına da hazırlıksızdık. Evet büyük bir afetti ama en kritik saatlerde ne yapacağımızı bilemedik. Enkaz altında umutsuzca yardım bekleyen çaresizlere olabilecek en hızlı şekilde el uzatmak yerine tek elden ve merkezi yönetim takıntısıyla vakit kaybettik. Deprem riski olan bölgelerde; çadır başta olmak üzere uyku tulumu, battaniye, ilaç, su, yakıt ve benzeri temel ihtiyaç maddelerinin depolandığı istasyonlarımız olmadığı ortaya çıktı. AFAD diye...