Suriye sahasının ne kadar sürprizlere açık olduğu anlamak için sadece Türkiye’den bölgeye bakışı izlemek yeterli. Suriye’yi anlamaya yetmese de bu ülkedeki fırsat ve riskleri takip için bizden yansıyan görüş ve davranışlara bakmak işe yarıyor. Bir gün zafer havası ertesi gün keder. Bir gün meseleler hal yolunda erkesi gün ise darmadağınık. Her şey mümkün ve aynı zamanda hiçbir şey elde edememek de… Afrin harekatıyla yükselen yıldızın, devamında Soçi’de varılan İdlib mutabakatıyla parlaması ve şimdi tam aynı yerden sönmeye yüz tutması bunu gösteriyor. Soçi ve genel olarak Astana süreci Türkiye’nin ABD dışındaki çözümün parçası olmayı seçmesiydi ama şimdi bu tercih yeterli görünmüyor. Çünkü, bizzat çözümün lideri kabul ettiğimiz Rusya, İdlib’de Suriye rejiminin önünü ardına kadar açarken Türkiye’yi pervasızca devre dışı bıraktı. Üstüne bir de tam bitti ve artık Suriyelileri geri göndermenin yoluna bakıyoruz derken yeni bir göç dalgasını da tetikledi. Putin, İdlib’den canını zor kurtaran ve bir milyona yakın oldukları tahmin edilen göçmenlerin Türkiye sınırına dayanmasını veya sınırı geçmesinı dert eder mi? Mümkün değil; görünen o ki umurunda da değil. Aylardır şehri bombalarken, bizim çok değer verdiğimiz Soçi mutabakatı da pek umurunda değildi.