Almanya’nın ünlü haber dergileri Der Spiegel ‘Erdoğan Devleti’, ‘Korkunç Dost’ ve son olarak minareleri füze olarak resmettiği ‘Diktatör Erdoğan’ kapağıyla ‘özel sayı’ yayınladı; Stern ‘Ulu Erdoğan’ kapağıyla çıktı.
Ekonomi dergisi Handelsblatt da geri kalmadı; Merkel’i Erdoğan heykeli önünde diz çökmüş gösteren ‘Bir diktatör doğdu’ kapağına imza attı.
FETÖ’cü darbe girişiminin ertesinde bile Erdoğan, Türk ve İslam karşıtı manşetleri ortada olan Bild, Tagezeitung, Freitag gibi gazetelerden söz etmek rahatsız edici.
Fransız L’Express’in Erdoğan’lı ‘Tehlikeli Türk’ kapağı, İngiltere ve ABD’den benzeri bazı yayınları da bunlara eklemek mümkün...
(Bu kapakların çoğunun, bu yayınların çıktığı ülkelerle Türkiye arasında ‘çıkar çatışması’ yaşandığı zamanlara ‘denk gelmesi’ ayrı bir araştırma konusu.)
Sadece Der Spiegel çalışanları değil, 5 kıtadan hiçbir gazeteciyi (Belki bir-iki Rus ve Çin devlet gazetecisi hariç), STK temsilcilerini, uluslararası gözlemciyi ve hatta turistleri bile ülkesine sokmayan Kuzey Kore’nin liderini kaç kez kapak yaptılar?
Ya da halkını katleden ve yine ülkesine izinsiz yabancı gazeteci sokmayan Beşar Esad’ı?
Google’da bulunabilen ‘birer’ yorumsuz kapak dışında...
Yapabilir ve “Ülkene girebilseydik gördüklerimizi yazardık, giremeyince istihbarat servisimizin verdiklerini ve hayal gücümüzü kullanıyoruz” diyebilirlerdi.
Oysa Türkiye’ye 200 euroluk uçak biletiyle gelebiliyor, araç kiralayıp kimseye nereye gittiğini söylemeden bütün ülkeyi gezebiliyor, diledikleri fotoğrafları çekebiliyor ve diledikleri kişilerle röportaj yapabiliyorlar.
Devlet yetkilileri “Gelin, görün, konuşun ve tanık olduklarınızı yazın” diye çağrıda bulunuyor. Yabancı gazetecilere, televizyonculara sık sık röportajlar veriyor.
Türkiye’deki tatil bölgelerinde yüzbinlerce Alman vatandaşı, neredeyse bir Türk vatandaşı gibi mal-mülk sahibi ve yerleşik olarak yaşıyor.