7 Şubat 2008’de dönemin CHP lideri Deniz Baykal, TBMM’de başörtüsüne özgürlük getiren düzenleme yapılırken -muhtemelen bugün baktığında kendisinin de yadırgayacağı- şu konuşmayı yapmıştı, kuliste gazetecilere:
“Milletvekilleri Anayasa’yı korumak için yemin etti. Mevcut Anayasa’yı yok sayıp yeni bir Anayasa yapılması öngörülmedi. Anayasa yapmak için değil, uygulamak için seçildik.”
Oysa Meclis, adı üstünde ‘yasama organı’. Yani en üst kurallar dizini olan Anayasa dahil yasa yapmakta ‘tek yetkili’ organ.
Ayrıca milletvekilleri ‘anayasayı korumaya’ yemin etmiyor. Yemin metninde ‘koruma’ ifadesi “Devletin varlığı ve bağımsızlığını, vatanın ve milletin bölünmez bütünlüğünü, milletin kayıtsız ve şartsız egemenliği” konusunda geçiyor.
Anayasa bahsinde ise ‘sadakat’ten söz ediliyor.
‘Koruma’ olsa veya ‘sadakat’ kısmen veya tamamen yenilenen bir anayasayı da kapsamasaydı, TBMM’nin anayasa değişikliği yapma yetkisini de yok saymak, darbe yönetiminin anayasasını ‘dogma’ olarak kabul etmek gerekecekti.
Baykal anayasanın yeniden yapılabilmesi için tek bir yol göstermişti: “Düşmanı atarsın, devleti yeniden kurarsın. Bayrağı dikersin. Parayı bastırırsın. Yapanlar yapmış... İhtilali yaparsın. İdamı göze alırsın... Anayasa toptan yenilenir.”
İki seçenek; (iç) savaşla yeni bir devlet kurmak ya da darbe yapmak!
Yani kırk katır veya kırk satır...
Baykal, -sanırım dünya örneklerinin Türkiye’de çok bilinmediğine güvenerek- “...dünyada bir ülkenin (anayasayı) yeniden yazma ihtiyacı içine girdiğinin pek fazla örneği yoktur. Fransa’da kurumlarla ilgili düzenlemeler yapıldı ancak işin özü daima korundu” da demişti son olarak.
Bugün Baykal CHP’nin başında değil. Aslında CHP de Baykal’ın CHP’si değil.