Sanayinin tezgahından çıkan “mal”ın üretilmesi kadar tüketilmesi için de âdeta bir ordu harekete geçer. Ordunun bir kısmı “öncü”dür. Tasarımcılar-yayılımcılar-üreticiler. “Mal”ın satılma süreci belki de hammadde olduğu günlerde başlamıştır. Şirketlerin-bankaların-borsaların dahil olduğu bir şamata. Ordunun öteki kısmı iletişim-ulaşım-tedarik zincirini, bir bölümü de “malı cilalama” işine girişir. Pazarlama-dağıtım-reklâm. Medya ayaklanır, fotoğraflar, filimler çekilir. Malı lanse etmek için devreye devlet adamları dahi girer. Elbette her alanın idolleri istihdam edilir. Sporcular, artistler, metin yazarları. Bilim en başında işin içindedir, sermayenin emrindedir. “Mal”ın ne kadar yararlı olduğunu makaleler, sempozyumlar, kongreler ile ilan eder.
Sonra gelsin bando-mızıka, kurdaleler, havai fişekler vesaire.
“Mal”; dekorasyonu, rengi, kokusu, ışıltısı, büyüsü ile “çarpıcı” olmalıdır. “Mal”ın gücü güç olmalı; gören-kullanan “Adam yapmış arkadaş, budur işte” demeli.