Dervişin fikri neyse zikri de odur, misali biz de söz konusu ettiğimiz meseleleri daha ziyade dolaştığımız mekânlardan devşiriyoruz.
“İstanbul Tekkeleri” belgesel programını çekerken Yenikapı Mevlevihanesi’nde epeyce çalıştık. Topkapı surları dışında, oldukça geniş bir araziye kurulmuş, etrafı duvarlarla çevrili bu mevlevihanenin ziyaretçisi pek fazla değil. Yine de ağaçlı avlusunda dinlenirken bizleri görüp merak saiki ile gelenler oldu.
Bunlardan biri 25-30 yaşlarında, Adıyamanlı mı, Malatyalı mı, Siirtli mi olduğunu şimdi hatırlayamadığım bir genç.
Avluya edeple girdi, binalara, mezarlara saygıyla baktı, bize de aynı tavrı gösterdi. İki eliyle ellerimizi kuvvetle sıktı, tasavvuf terbiyesi görmüş bir hal ile hatırımızı sordu.
Mevlevihanenin boş ve bakımsız hali kendisini çok üzmüştü. (Çok şükür geçen zaman içinde bu muhteşem ecdat yadigârı ihtimam ile restore edilip yenilendi).
— İstesek burayı bize verirler mi, diye apansız sordu...