Kurban Bayramı üzerinden çok zaman geçti. Bu yazı “kurban” ve bayram ile ilgili günümüz toplumunda görülen umumi sıkıntıyı (veya ferahlığı) dile getirmek üzere yazıldı.
Modern şehirde (mesela İstanbul) yaşamak hepimizin bildiği üzerinde çok konuşulan sıkıntılarla doludur. Modern teknoloji, üretim-tüketim-iletişim-ulaşım; insan ilişkileri bir “hayat tarzı” yaratmıştır. Kırmızıda dur, yeşilde geç. Kapitalizm zamanı ve mekânı sıkıştırmıştır. Daha çok üretim daha çok kâr, zil çalar paydos. Saat çalar koş. Kartı bas, imzayı at, telefona bak, ayaküstü yemek ye, trafiğe takıl, aman uzatmayalım. İşte bir dönen dolap var ve siz onun içinde bir çark, bir vidasınız.
Sıkıntı, stres, birikir, birikir ve tatil yaklaşır yaklaşır. Beklenti artar artar. Bir an önce bu zaman ve mekân kıskacından kurtulup biraz nefes almak istersiniz. İşte bunun adı “tatil”dir.
Tatil kendi çapında bir konfordur ve siz asla onu başka bir şeye feda edemezsiniz (Eskiden tatil mi vardı? Ne zaman: Tarım toplumunda). Tatil beldeleri, oteller, pansiyonlar, ulaşım (artık pek çoğumuzun arabası var), iletişim (telefonla bayramlaşma), bayramı değiştirmiş, tatille birleştirip dönüştürmüştür. Unutmayın, turizmin buna ihtiyacı var.
Bu arada kurbanı da kesmek lazım. Nasıl? Çoğu der ki “kendi kesmek (bu “kendi kesmek” işi de bayağı netamelidir. O gün hastaneler elini-yüzünü-bacağını kesmiş kişilerle dolar, taşar) evlâdır” nerede? Bağda, bahçede, tarlada, avluda. Apartman arası yasak.
Buyur buradan yak.