Rivayet odur ki; Hz. Ömer döneminde büyük bir kuraklık olur. Kıtlık her tarafı kasıp kavurmaktadır. Medine halkı, Hz. Ömer’e gelerek yağmur duasına çıkılmasını isterler.
Hz. Ömer ve Medine halkı yağmur duası için yola çıkarlar. Yolun yarısına geldiklerinde birden Hz. Ömer geri döner ve Medine’ye doğru yürümeye başlar.
Şaşıran halk sorar: “Ya Ömer, ne oldu, niçin vazgeçtin dua etmekten?”
Hz. Ömer cevap verir: “Yolda bir karınca gördüm. Kuraklıktan o kadar etkilenmişti ki sırtüstü can çekişiyor ve ayaklarını gökyüzüne adeta yalvarırcasına uzatıyordu. Eğer Allah karıncanın hal diliyle yaptığı bu duaya cevap vermeyecekse bizim duamıza hiç cevap vermez.”
Kalabalık daha Medine’ye dönmeden yağmur yağmaya başlar.
Allah, yapılan duaları karşılıksız bırakmamış ve rahmetini göndererek kuraklığa son vermişti. Çünkü yaratılmış olan her şey; insanlar ve hayvanlar aynı dertten mustariptiler ve hepsi birden Allah’a dua ediyorlardı.