Yol yorgunluğu ve geç yatmış olmam, erken kalkmamı engelleyememişti. Ezan ile beraber gözlerim açılmıştı. Her ne kadar makamı büyük camilerinki kadar olmasa da imamın sesi ayrı bir dinginlik veriyordu. Evin önündeki damda derin bir nefes çekince köyün kokusunu hissetmiştim. Hani şu köy yumurtası, köy tavuğu, köy peyniri vs. diye bahsettiğimiz var ya işte onun gerçeği. Günün ilk ışıklarıyla beraber yeniden başlayan yaşam kendini hayvan sesleri ile hissettiriyordu. İlk nağmeler horozlardan, kediler köpeklerle atışıyor, inekler buzağılarına sesleniyor, serçeler sohbete başlıyor, kumrular da hu huya.
Yeni kıyafetler giyilip, kokular sürüldükten sonra ayaklar yerinde duramıyor. Evden çıkar çıkmaz ilk komşu ile karşılaşıyoruz, selamlaşıyoruz. Günün ilk meyvesi oluveriyor. Herkes ön saflarda yer kapmak için hızlı adımlarla ilerliyor. Avluya girerken karşılaştığınız çocukluk arkadaşınız sizi ilkokul sıralarına alıp götürüyor.
Namaz eda edildikten sonra imamın yerel dilde yaptığı konuşması olayı tamamlıyor. Ve beni en çok heyecanlandıran kısma geliyoruz. Bayramlaşma, hemen bir halka yapılıp sırayla tüm cemaat birbiriyle tek tek bayramlaşıyor. Böylelikle anne baba ve çocuklardan önce ilk cemaatle bayramlaşıyoruz. Yakın uzak akrabalar, komsular, ilkokul ogretmenim, çocukluk arkadaşım, bir yıldır görmediğim dostlarım ve bir yıl sonra göremeyeceğim arkadaşlar, amcamlar, ve dedeler...
Bayram işte bu...
Devamında bayram sabahı kahvaltı, bayramlaşmalar, eş dost ziyareti, sohbet, muhabbet...
Akrabaları görüp gözetme ve ziyaret etme anlamına gelen 'Sılai Rahim' bayramlarda tam olarak gerçekleştirilmiş oluyor. Ve gerçekten bayramın amacı da bu diye düşünüyorum. Yakın akrabaların bile birbirine az gidip geldiği bir dönemde, bayramlar tam da bu boşluğu dolduruyor. Özellikle akraba çocuklarının senede bir defa da olsa görüşüp kaynaşması, akrabalık bağlarının güçlenmesine sebep oluyor.