Covid-19 tahmin ettiğimizden de dirençli çıktı. Önlemleri ciddiye almıyoruz ve aşı da bulunmadı. Sürü bağışıklığı fikri ise en başında iflas etti. Mart ayında başlayan önlemlerin bu kadar uzun sürmesi herkesin canını çok sıktı. Covid’e karşı geri çekilmek zorunda kaldık. Şimdi tekrar bazı direnme noktaları bulup orada yeni bir cephe ya da cepheler açmalıyız.
Yeni yapılan araştırmalar bizi rahatlattı. Çoğu kişinin bu virüsü belirti bile göstermeden atlattığını öğrendik. Marketteki ambalajlara ve asansör düğmesine dokunmakla virüsü doğrudan kapma riskinin olmadığını biliyoruz. Virüsün neredeyse tüm vakalarda ağzımızdan ve burnumuzdan “Damlacık” yoluyla girdiğini öğrendik.
Önlemler giderek basitleşiyor. Covid-19’dan korunmak çoğu insan için günde bir liradan az masrafla mümkün. Öte yandan sayılar artıyor. Her akşam daha çok insanı kaybediyoruz. Sıra bize geldiği gün tabi ki çok geç olacak. Test yaptırmak istediğimizde, hastanede yoğun bakım görmemiz gerektiğinde bugünkü imkanları bulamayabiliriz.
Mücadele neden yeterli değil? Çünkü Covid-19 bizden az şey istemiyor. Alışkanlıklarımızı değiştirmemizi istiyor. Özellikle “yeni normal” ile yeni alışkanlıklar kazanmamız gerekiyor. Peki 40 yılda kazandığımız alışkanlıkları 1 yılda değiştirmemiz mümkün mü? Cevap evet. Fakat bu psikolojimizin ne kadar güçlü olduğuna bağlı.
Rutinlerimiz büyük bir tehdit altında. Rutinlerimiz tehdit altında iken kendimizi de tehdit altında hissetmemiz normal. Bir arkadaşımızla buluştuğumuzda elini sıkıp sıkmamak konusunda bile büyük bir kararsızlık yaşıyoruz. O zaman çözüm ne? Kendimize hızlıca yeni rutinler bulmak. Ancak rutinlerle Covid-19’un psikolojimiz üstündeki baskısını aşabiliriz.
En önemli nokta çalışmaya devam etmek. Bu hem para kazanmak ve geçimimizi sağlamak için hem de işe yarar ve gerekli olduğumuza dair temel insani ihtiyacımızı karşıladığı için önemli. Bu dönemde herkes ciddi paralar kaybetti. Fakat tasarruf imkanları da arttı. Ortaya farklı iş kolları çıktı. Bilişim ve lojistik gibi sektörler çok büyüdü.