Dünyanın nereye gittiğini anlamak ve bu gidişteki yerinizi veya rolünüzü tespit etmek istiyorsanız, yapmanız gereken öncelikle kendinizi tarif etmektir. İşin en kötü yanı, sık sık dünyanın nereye gittiğini sormak zorunda kalıyorsanız, nerede olduğunuzu da bilmiyorsunuz demektir.
Nerede olduğunu bilmeyene yer gösterilir. Onu kabullenir ve yola devam eder. Nerede olacağına kendisi karar vermek isteyenler, bunun için çaba göstermek, yeri geldiğinde çatışmayı göze almak zorundadır. Bugün Türkiye’nin geldiği aşama kabaca böyle okunabilir. Dün nerede olduğunu bilmeyen ve gösterilen yere razı olan bir ülke, bugün kendi yerini belirleme iddiasıyla yola çıkmış durumda.
Bir an için, geçmişteki konforlarını özleyip, ne işimiz var bizim böyle iddialarla diyenlere hak vermek istesek bile, artık bunun pratik bir karşılığı yok. Türkiye, iddialarını geri aldığı takdirde birileri tarafından bağışlanıp huzura erecek (!) bir ülke olamaz bu saatten sonra. Bunu coğrafyamızın tarihine bakarak söylersek, belki daha kolay anlaşılabilir. Bulunduğumuz coğrafyada ya büyük olur ve emperyal bir vizyonla hareket edersiniz; yahut paramparça olursunuz. Tarih bize bunu söylüyor.
Böyle bir vizyonla hareket etmek, ne geçmişi tekrar etmektir, ne de birilerinin size bunu bahşedeceğini düşünmek. Geçmiş tekrarlanmaz. Sadece eğer o kanalları tamamen kurutup yok etmediyseniz, tecrübesinden, hafızasından ve ortak değerlerinden yararlanırsınız. Türkiye’nin kendi tarihini hatırlaması, tecrübesini ve hafızasını önemsemesi elbette çok değerli. Ama geleceğe dair herşeyi buradan hareketle inşa edemeyiz.