Artık pek çok makale ve araştırmanın giriş cümlesine rahatlıkla ‘Ortadoğu’da sınırlar yeniden çiziliyor’ yazılabiliyor. Başka bir ifadeyle bu bir ‘çözülme’ ve böyle bir gidişatın kimi ne kadar etkileyeceği listesinde Türkiye’yi ilk sıralara yazmak herhalde yadırganmaz.
Böyle bir durumun sadece Ortadoğu ile sınırlı kalmadığını son birkaç yılın gelişmelerine bakarak görmek mümkün elbette. Sadece Libya örneği bile bunun için yeterli. Öte yandan hemen yanıbaşımızda önce Irak, şimdi Suriye ya da bunlarla eş zamanlı olarak devam eden Lübnan, Bahreyn, Yemen başlıklarına bakmak ateşin ne denli yakınımızda olduğunun ifadesi.
Tam da bu nedenle Türkiye’de iç siyasetin dengelerinin her zamankinden daha sağlam olması önem taşıyor. Çünkü böyle bir gidişatın, başka bir ifadeyle badirenin atlatılması sanıldığından çok daha zorlu bir mücadele gerektiriyor. Türkiye’nin etrafında I. Dünya Savaşı’ndan kalma ve o dönem itibarıyla çizilen sınırların, bu sınırlar içinde tarif edilen devletlerin birer birer çözülmesi; yerini ‘devletimsi’ yapıların alması yeni bir gelişme değil elbette.
Diğer yandan bu sorunu, sadece kendi siyasi sınırlarımızda mücadele ettiğimiz ayrılıkçı etnik ayaklanma üzerinden okumak yetersiz olacaktır. Kuşkusuz hepsiyle sınır komşusu olduğumuz üç ülkede ve bizde yaşayan Kürtlerin, büyük gidişatın içinde en fazla rol yüklenen topluluk olduğu ortada