Atatürk döneminden sonra ekonomi tarihimize kazınmış kalıcı
çentikler var. Tarihe bakıp bugünü tahmin edebiliriz.
Menderes efsaneydi.
1958’de döviz bitti.
Devalüasyon geldi.
Menderes gitti.
Demirel efsaneydi.
1970 krizi geldi.
Döviz bitti.
Demirel gitti.
Efsanesi devam etti.
Tekrar seçildi.
5 yıl geçti
1975 krizi geldi.
Devalüasyon oldu.
Demirel yine gitti.
Ecevit bir efsaneydi.
1978 krizi geldi.
Ecevit gitti.
Özal, büyük efsaneydi.
“Transformasyon” yapmıştı.
1989 krizi geldi.
Bankerler battı.
Özal efsanesiyle gitti.
Çiller efsaneydi.
1994 krizi geldi.
Döviz bitti.
Borçlar ödenemedi.
Yeni sıcak para gelmedi.
Çiller de gitti.
Ecevit efsanesi bitmemişti.
Yeniden geldi.
2001 krizi patladı.
Döviz bitti.
Büyük devalüasyon oldu.
Ecevit yine gitti.
Özetle: 1950’den- 2000 yılına kadar her biri kendi dönemlerinin
“efsane” liderleriydi. Borçları, borçla ödeyecek yeni döviz
(sıcak para-dış borç- dış yatırım) kesilince efsaneleri bitti.
Halk yeni baba aradı. * * * Erdoğan geldi.
Erdoğan efsaneydi.
Kapitalist dünya sisteminde (küresel serbest piyasa) dövizin bol
olduğu dönemlerde ülkeyi çok iyi yönetti. Enflasyonu indirdi.
Liradan 6 sıfır attı. Merkez Bankası’nda 100 milyar dolarlık döviz
rezervi biriktirdi. IMF’ye “istersen sana borç verelim” diye
dalgasını geçti. Efsanesi büyüdü. Muhalefet ise zavallı,
dökülüyordu. İlk turda “Başkan” seçildi. Bütün gücü tek elinde
topladı ancak “dış borç-sıcak para-yabancı yatırım olmadan ayakta
durabilecek ve ithalata bağımlı olmayan üretim, dış dövize
mahkum edilmemiş ihracat yapabilecek bir ekonomik modeli”
geliştirmeyi öncelik yapmadığı için işte yine aynı son geldi.
Döviz bitti.
Otomatik devalüasyon old...