Ah! Bir holding başkanı tanısaydım. Ah! Banka sahibi bana piston
çıksaydı. Bir Bakan, bir iktidar milletvekili bir inşaat şirketi
patronu torpilim olsaydı.
Üniversite bitirdim,
Mastır yaptım.
Doktoram da var.
İki dil bilmekteyim.
İşsizim.
Çalışma isteğim var.
Torpilim yok.
İş ahlakım var.
Pistonum yok.
Ah ben çok şanssızım!
* * *
Bunlar hayali cümleler değil.
Bütün işsizlerin ortak feryadı.
Biri üniversite, diğeri araştırma şirketi; “genç işsizler,
beklentileri, umutları” üzerine araştırma yaptılar. Bilgi
Üniversitesi, araştırmasını İstanbul, Ankara, Adana dahil 5 büyük
kentte uyguladı. İPSOS Sosyal Araştırmalar Enstitüsü ise 15
şehirde; üniversite mezunu gençler, üniversite son sınıf
öğrencileri, işsiz gençlerin anne ve babaları ile yüz yüze konuştu.
Bu iki araştırma birbirinden habersiz yapıldı fakat vardıkları
sonuç aynı oldu: Diplomalı işsiz gençler, üniversite son sınıf
öğrencileri ve onların anneleri ile babalarının yüzde 80.1'i “İş
bulmada en geçerli anahtarın bir tanıdığın (torpil) olmasıdır”
cevabını verdiler.
İşsizlik alev olmuş.
Türkiye'yi yakıyor.
İşi olanlar işten atılıyor.
Yeniler iş bulamıyor.
Asgari ücretli, asgari ücreti arttığı için işinden atılır oldu.
Şubat ayında “işsiz kaldım, bana işsizlik maaşı verin” diye devlete
başvuranların sayısı
yüzde 48 arttı.
Ülkenin geldiği nokta:
Ne diploma, ne eğitim.
Bul iktidardan birini.
İşin olsun.