En azından başlarını sokacak bir evleri vardı. Umutla bakıyorlardı geleceğe. Depremin merkez üssü 80 kilometre ötedeydi fakat geldi onların evlerini yıkacak kıvamda buldu. Yuvaları başlarına yıkıldı, depremin isimsiz kahramanları itfaiyeciler yetişmeye vakit bulamadan can verdiler.
Anneydiler.
Babaydılar.
Ve çocuk…
Şimdi mezardalar.
Varsay ki, söylenenleri işitiyor, yazılanları okuyor, rol çalanları, gösteriş yapanları, büyüklenip üste çıkmak isteyenleri seyrediyorlar.