İki gündür Kayseri’deki üvey anne şiddetinin başaktörü Songül A.’yı düşünüyorum. Eşinin, önceki evliliğinden olan çocuklarına uyguladığı akıl almaz işkenceleri... Seri katillerde bile görülebilen “Çocuklara asla” kuralından yoksun oluşunu. Oklava kullanıp çocuk bağırsağı delmesini ve sonra o oklavayı çocuğa yalatmasını.
Türkiye’yi ayağa kaldıran soru da haklı: Bütün bunlar olurken öz anne nerede? Çocukların ellerinde gördüğü morluklara ve ifadelerinden rahatlıkla süzülebilecek korkuya nasıl bigâne kalabilmiş?
Şüphelendiği için eve kamera tertibatı koyan baba, neden harekete geçmek için bir müddet daha bekledi?
Baba Akif A. avukatın öyle yönlendirdiğini, şiddetin devamlı olup olmadığını belgelemek ve suçüstü prosedürünü işletebilmek için 3. görüntünün gelmesini beklediklerini söylüyor. Yasaya göre öyle bir zorunluluk yok ama kâğıt üzerindeki hesabın mahkemedeki tabloya, yargıdaki usule uymadığını hepimiz biliyoruz.
Şunu da biliyoruz: Bunları yapan kadın, bunları yapmadan önce sert biçimde durdurulsaydı ya da başına gelecekleri hissedip “şiddet gördüğü” şikâyetiyle ilgili makamlara başvuru yaparak ön alsaydı çoğumuz “Kadına şiddeeet!” diye bağıracak, bir kısmımız da Songül A.’ya hukuk yardımı için bakanlardan randevu sırasına girecektik.