Son birkaç yıldır Kürtler sadece HDP bağlamında gündeme geliyor.
HDP hakkında ise PKK dipnotu düşülmeden tek bir cümle bile kurulamıyor.
“Ama 6 milyon oyu var şimdi hiç bahsetmesek de olmaz” gibi apolojetik parantezler içine alınıyorlarsa, şanslı günlerinden birinde olduklarındandır.
Türkiye’nin içine girdiği terörle mücadele kuşağı ve sistem tarafından pompalandıkça yükselen milliyetçilik, daha önce açılmış dosyaları geri plana itti.
O dosyalarda bu ülkede yaşayan ve talepleri olan bir topluluk olarak "Kürtler ne istiyor?" gibi konu başlıkları vardı.
Artık yok.
Ama şöyle bir durum da var: İçinde bulunduğumuz sürecin zorlukları aynı zamanda bir kalbur görevi üstleniyor ve gerçekte neyin öncelikli ve değerli olduğu yönünde bir berraklaşma da sağlıyor.
KALBURUN ÜSTÜNDE KALAN: ANADİL
Ana akım tartışma platformlarında yer almasa da, Kürtlerin talepleri hakkında hem Türkler hem Kürtler nezdinde iz süren çalışmalar var.
Kürtlerin meselesini HDP, PKK, Kandil, Rojava gibi kavramlardan
bağımsız düşünmemize yani aslında olduğu yere oturtmamıza izin
veren çalışmalar bunlar, bu yüzden de değerliler.
Çünkü bize şu hakikati gösteriyorlar: Kürtlerin en büyük ortak talebi anadil.
Kalburun deliklerinden geçmeyen, direnen ve bu direnci merkezsiz, örgütsüz yatay toplum katmanları arasında sürekli hareket ettiren tek şey.
TÜRKİYE KAMUOYUNUN EN AZ TEPKİ GÖSTERDİĞİ EN ÇOK DESTEKLEDİĞİ TALEP