Eski Müslümanlar, yani eskimez Müslümanlar, yüce Rablerine tam bir teslimiyetle iman ediyorlardı. Kur'an'ın her harfine, ayetine, suresine bağlıydılar. Güçleri yettiğince kitaptaki emirleri uyguluyorlardı. Helali helal, haramı haram biliyorlardı. Günahsız değillerdi belki, ama tövbesiz hiç olmadılar. Küçük günahlarını bir dağ gibi görüyorlardı. Başlarına düşecek gibi. O korku, samimiyet ve endişeyle tövbekârlardı.
Hz. Muhammed (SAV) Efendimize aşkın ötesinde bir aşkla sevdalıydılar. Adı anılırken bile yüreklerinde heyecan kasırgası eserdi. Kur'an'ı heva ve heveslerine göre okumadılar. Kur'an'a bakarken bir imansız gözüyle değil, vahye teslim olan bir mümin bakışıyla baktılar. Onun için alacaklarını aldılar. Kur'an onların imanını artırdı; küfür, isyan, bencillik, aptallık ve kibirlerini tetiklemedi. Ezan ruhlarını dinlendirdi. Kulaklarını tırmalamadı. Namaz Rableri ile buluşma zamanıydı. Yük değildi.