Madrid’den ayrılmadan önce, 2015’in son günlerinde, İspanyol başkentinin Cihangir’i sayılan “Chueca”da avangard bir partiye gittim. Bahçesinde egzotik palmiyeleri olan 17. yüzyıldan kalma görkemli bir sarayı, “apartmanlara” dönüştürüp katlar halinde kiraya vermişler. Bizim gittiğimiz “dubleks”i, çok başarılı genç bir avukat satın alır gibi neredeyse “15 yıllığına” kiralamış.
Sanat galerisi sahibi yakın bir arkadaşı için partiyi o veriyordu.
Geceye Madrid’in önde gelen sanat çevreleri damga basmıştı.
Eleştirmenler, küratörler, ressamlar, heykeltıraşlar, kültür-sanat yazarları… Kendimi böyle bambaşka bir ortamda buldum.
Salona girer girmez dikkatimi ilk çeken kişi genç, ince, uzun boylu bir erkek oldu.
Siyah bir “jean” altına sağ ayağına “kırmızı”, sol ayağına “siyah” bir pabuç geçirmişti… Koyu gri renkli tişörtünü, sağ bileğine 5 sıra sardığı “beyaz inci” bileklikle tamamlamıştı. Anlayacağınız karşımda dört dörtlük bir “metroseksüel” erkek vardı…
Adı “Diego” imiş.
Gecenin yıldızı olduğu anlaşılan Diego ile bir süre sohbet ettk.
Diego, Madrid Complutense Üniversitesi’nde sinema dersleri veriyormuş ama en önemli özelliği sinemada kendisinin uyguladığı yeni bir teknikmiş.
Bu son tekniğe göre bildiğiniz “üç boyutlu” gözlükle filan değil, sinemayı bayağı 360 derece içine girerek izliyormuşsunuz.
Kendinizi olayların ortasında, içinde hissediyormuşsunuz…