Geçtiğimiz kış en ilgimi çeken filimlerden biri İranlı yönetmen Asghar Farhadi’nin “Satıcı”sıydı. Filmin açılış sahneleri birden evlerini terk etmek zorunda kalan amatör tiyatro oyuncusu bir çiftin taşınma telaşı ile başlıyordu.
Gündüz öğretmenlik yapan, akşam tiyatroda oynayan Emad ile geceleri onunla aynı sahneyi paylaşan eşi Rana, çürük inşaatla yapılmış evlerinin duvarlarında aniden beliren devasa çatlaklar yüzünden umulmadık biçimde kendilerini sokakta bulmuş ve apar topar buldukları ilk apartmana taşınmak zorunda kalmışlardı.
Başlarına, alelacele girdikleri yeni evde sonra, evliliklerini uçuruma sürükleyen beklenmedik şeyler gelecekti.
Kadın başlarını soktukları yeni evde örneğin bir yabancının saldırısına uğrayacak ama “İslamcı rejime” olan güvensizlik ve korkudan polise gidemeyecekti. Saldırgandan önce polisin zira “kadın” olduğu için kafadan kendisini suçlu bulacağını bilecekti….
Geçen kış “en iyi yabancı film Oscarı”nı kazanan Farhadi’nin filmi bir siyasi sinema örneği olmamakla birlikte; böyle bir dizi siyasi göndermeyle bezeli.
Genç çiftin evliliklerinin çöküşünü hazırlayan “duvarlardaki çatlaklar”, İran toplumunun kılcal damarlarına kadar işleyen çürümüşlük ve çürüklüğün, yolsuzlukların simgesiydi örneğin. Ve de yaklaşmakta olan ortak bir felaketin haberciliği ile dikişleri atan bir topluma yapılan bir göndermeydi.
“Kabuk değiştirmekte olan toplum” teması; “Satıcı”da bir “alt yazı” gibi sürekli belirtiliyordu.
‘Allahüekber’ sloganı yok
İran halkı hiç beklenmedik biçimde çok katmanlı bir protestoyla sokağa dökülünce, Emad ve Rana’nın duvarlarında ani çatlaklar...