Bugün Mardin’de öylesine yumuşak bir güneş vardı ki omuzları ve gönlü pamuk gibi okşamaktaydı... Bugün Mardin medeniyet tasavvuruyla ilham alıyordu gökten, gök, saadet diye parlıyordu Mardin’e gölge verdiği için... Bugün Mardin deli taylar gibi coşkulu, narin ceylanlar gibi saadet dağıtıyordu...
Yerli ve yabancı binlerce turist coğrafyamızla hemhâl olurken aklım aklıma isyan ediyordu, ne oluyor ki bize aynı mana uygarlığının insanları, her dem ü daim cihana barışı tanımlayan bu aziz ülkenin insanı kendi ülkesinin cümbüşüne kasteder...
Ne oldu, nasıl oldu bize, kim kıydı ki kalbimize, biz kâinat harikası coğrafyamızı tanımaz olduk... Bugün Mardin, kalbe sızan bir nikâh gibi mahzun ve memnundu...
Bugün Mardin, ruhun nuru gibi alametler taşıyordu, görmesini bilene...
Bu coğrafyanın insanı olmaktan ötürü mahcubum mahzunum ama memnunum...
Ben bu coğrafyanın insanıyım ve ırkım insan, sadece sade insan, lisanım aşk ve ahlak...