Yıllardır yazmak istediğim; ama yazmadığım, yazamadığım, kahır biriktirdiğim bir konudur bu. Aslında çok daha büyük sorunlarımızın olduğu ortadadır; ama belki de bu büyük sorunlar küçük gibi görünen meselelere eğilmemekten doğuyor.
Zira sahabe efendilerimiz büyük günahlara girmemenin yolunu küçük günahlara meyletmemekte görmüşler…
Ne mi demek istiyorum. Günahlar öylesine sarmış ki her cenahtan bizi, alev alev olmuşuz. Yangının bulamaçlı azabı kamburlaşmış gönlümüzde, yosunlaşmış ömrümüze, kanıksadık bu pervasızlığı. Asfaltın o zifiri rengi ve keskin ısısı nasıl gerekli bir kıvamsa o derece çileli bir hâl almış günahın ruhumuzu asfaltlaması.
Envanterini çıkarmadığımız her yanlışın, özeleştirisini yapmadığımız her günahın, sorguya çekmediğimiz bencilliğin akıbeti sevimsiz bir şekilde bize dönüyor, bize dönüyor azap, keder, hüzün…
Şunu demek istiyorum:
“ Kimsenin ama hiçkimsenin hayatına, yaşam şekline, giyim tarzına, düşünce dünyasına karışmak kimsenin ama hiç kimsenin hakkı değildir haddi de değildir, benim de katta öyle bir derdim olmamıştır.”