Seçim yardımı olarak devletten aldıkları milyonları yoktu. Medyanın en büyük puntoları rakiplerine tahsis edilmişti. İmza toplamaya ilk başlayan onlardı, ilçe seçim kurullarına verilecek dilekçeleri vatandaşlara, evlerinde, iş yerlerinde, meydanlara kurdukları imza masalarında imzalattılar. Seçime hazırlardı.
Ama...
Hükümet, elindeki bütün olanakları kullandı aday olmayı zorlaştırmak için, orman kanunları uyguladı, “Hayır” dedi “Vatandaşın imzalarını bizzat ilçe seçim kurullarına atması gerek...” Bu yeni bir mücadele demekti... Hemen başladılar, tek tek arandı imzacılar, uzakta olana araba tahsis edildi, hasta olana tekerlekli sandalye bulundu. Her bir imzacıya kılavuz oldular seçim kurullarında...
İyi Parti, “Biz imzaları tamamladık, artık imza atmak için üyelerimizin gitmesine gerek yok” açıklaması yaptıktan sonra... Bir anda imza potansiyeli an kalabalık illerde Telekom kaynaklı sistem arızaları başladı. Kuyruk oldu seçim kurullarının önü, bir teki bile ayrılmadı oradan. Ameliyattan çıkıp gelen vardı, üzerinde pijaması ve karnında sondası hala takılı halde yürüdü geçti önümden. Başının nasıl dik olduğunu gördüm. Bir teyze vardı, yürüyemiyordu, iki kişi koltuk altlarına girmişti, akıyordu kalabalığın içinde, yüzündeki azmi gördüm. Okuma yazma bilmediği halde bir gün önce “Doğu Perinçek” yazmayı öğrenip, yürüteçle imza atmaya gelen vardı, yüzündeki sevinci gördüm.
Ve bütün bunlar, altı gündür neredeyse hiç durmayan yağmur altında yaşanıyordu...
Ama... Vatan Partisi kadroları, gençliği, üyesi, sempatizanı...