Zihnimi bazen beni unutmuş kendi başına kurduğu hayallerin peşine dalarken yakalıyorum. Önce kaşlarımı çatıp ‘ne oluyor?’ diye soracak oluyor, arkasından zevk dolu merakla geri çekilip ‘dur bakalım biraz koşsun, eve kapanmış hasta çocuk misali onun da baharda patlayan kuzular benzeri çayır çimende zıplamaya hakkı var’ diyerek sakinleşiyorum. Hatta nicedir onu bu halde yakalıyor olmam artık onun bunu bir alışkanlığa dönüştürdüğünün göstergesi sayılabilir mi? Kim bilir belki benim yorulmuş bedenim için onun yarattığı tazeleme hamlesidir . Hatta ‘insanı alışkanlıklarına bırakmak onu ölüm haline terk etmektir’ diye mırıldanıyordur. Gün gelir, dikkat kesilir neyi niçin mırıldandığını, dilinin altında hangi baklayı sakladığını da bulurum ya, neyse…Benimkisi, yani zihnim, kendi...