Dün akşam beni bir şeyler yerimden etti fakat...

Dün akşam beni bir şey, uyutmadı, diyecektim bundan imtina ettim çünkü beni uyutmayan şeyin tek başına olmadığını o ortadan kalksa bile ona benzerlerin ve onun ortaklarının varlıklarını sürdürüyor olacaklarını hatırladım. Dün akşam, beni tedirgin eden şeyden dem vuracaktım yine beri durdum, çünkü onun öyle bir başına eşikte beklemediğini oraya yalnız gelmediği gibi oradan ayrılsa bile yakınlarının bütün eşikleri aşındıracaklarını fark ettim. Dün gece çocukların ağlaması beni alt üst etti ne varlığımdan ne yaşamaktan huzur duydum diyecektim yine geri çekildim, dünyanın her yerinde Gazze’li çocukların uğradığına benzemese de bir mini basınçlı tencerenin ağzını kapar gibi hayattan alındıklarını, aç susuz, yetim bırakıldıklarını...

YAZININ DEVAMI