Baharın düzeni yine baharla bozulur. Düzmek de bozmak kadar haktır ona. Yazın bereketli saltanatı ise sonbaharı içine çeke çeke son bulur. Sarı bir kirazı hazla dudaklarıyla çeker âdeta yaz sonbahara göz kırparken. Kış ise efendisidir bütün günlerin, içinde saklı renkleri taşıyan ışık gibi beyazıyla örtüp saklamakta üstüne yoktur. Baharın coşkusuna, yazın verimine, güzün hüznüne sürekliliği öğretir kış. Sertliği otoritesinden değil, sakinliğindendir. Çıplak sinesinde sadeliğin sabrı vardır. Coşkulu da olsa, köke, meyveye, başağa da dursa, rüzgarın hışmına uğrayıp yaprak bile dökse, olana yenilmeyip süreklilikteki yeniliği telkin eder anlayana. Dün ile gelecek arasında bir şimdi doğurganlığı yaratır kış. Şimdi tanımsızdır. Tanımsız olan keşfe açık kalır daima.
Tabiatı gözleyip de ona kulak veren kişi hiçbir şeyin görünen şekliyle sonsuz ve tek katmanlı olmadığına iman eder. Bütün mevsimleri atmosfer gibi saran zamanın bilgece çiçeklenişidir şahit olunan. Zaman, dünü hafızaya atarken geleceği gerilimli bir müphemiyete sürükler. Müphemiyet oluşun çekirdeği, şiiridir. Zamanı köhne bir tahta parçası...