Kudüs ziyaretlerimden birinde, kafilemizden bir grup arkadaşla, mola esnasında Pamukçular çarşısında çay içerken, çoğu zaman olduğu gibi söz döndü dolaştı yine İspanya’dan kovulunca Portekiz’e sığınan Yahudilerin buradan da kovulmaları üzerine Osmanlı’nın onlara sahip çıkmasına; gemiler göndererek onlardan büyük bir kısmını getirip
Selanik, İstanbul ve İzmir’e yerleştirmesine gelip dayandı.
Bunun devlet politikasıyla ilgili bir durum olduğunu izah edilmeye çalışılırken, bir arkadaşımız, bu politikayı adeta lanetleyerek, onu Osmanlı’nın Siyonist-Hıristiyanların işbirliğiyle yıkılışına bağlayıp, gözlerini Beytülmakdis haremine açılan Pamukçular kapısındaki bir grup ağır teçhizatlı İsrail askerine dikerek “Harem’e girerken tekmil verdiğimiz şu buçuk soysuz işte onların çocukları” serzenişi içinde, Endülüs’ün 1492 yılındaki resmi düşüşünü esas alırsak yaklaşık beş yüz elli yıllık bir tarihi, “görünen köy kılavuz istemez” fehvasınca kimsenin itiraz edemeyeceği o fiili durumla özetleyiverdi.
Bu özetle sabitlenen sonuç diğer arkadaşları bilmem ama beni hiç tatmin etmedi. Aksine zaten tüm Kudüs ziyaretlerimde serseri bir mayın gibi zihnimde dolaşan Sefarad...