Edebiyatımızda iki tür yazar vardır.
Birincisi, kendisinin dışındaki yazarlara karşı kör, sağır ve dilsiz olandır.
Duyan ama duyduğunu asla geri vermeyen kulak misali, kendi sesinin dışındaki her sesi alır ama ondan geriye asla bir şey ver(e)mez; başka bir yazarın adını zikretmez, maharetinden bahsetmez; emeğinden söz etmez.
Salt kendi adının zikredilmesini, çalışmalarının övülmesini talep eder. Bu nedenle kulakları kendi adının anılışına göre dikilir; dikkati kendi cirmiyle sınırlı, kalemi kendi masasında hapistir.
İkincisi yer aldığı edebiyat ortamını isim ve eser yönünden sürekli rasat eden, bunla kalmayıp başka yazarların eserlerini haber vermekten, değerlendirmekten, genç yazarları taltif etmekten...