Bayramın hemen öncesinde, sevgili Tosun Köksal Özkan’dan “Zihnim allak bullak. Bugün hangi gazetede gördüm, hatırlamıyorum. Hatırladığım sadece şu başlık: ‘Şehit Cenazesinde Tekbir Çalındı.’ Tekbir çalmak? Zihnim karmakarışık, sâkin düşünemiyorum” şeklinde bir e-posta aldım.
İlgili haberleri okumuştum ancak hem Kemalist-Sol medyanın konuya mal bulmuş Mağribi gibi sarılması hem de (güyâ) yenilenen sistemin, kendisine mahsus yeni bir din algısı üretmedeki cüretkârlığından, aymazlığından duyduğum tedirginlik ve bıkkınlık sebebiyle üzerinde durmak istememiştim.
Ardından sevgili Yalçın Çetinkaya’nın “Şehid cenazesinde Chopin’in cenaze marşı yerine tekbir… nihayet” başlıklı yazısı çıkageldi (2 Eylül 2017).
Çetinkaya’nın yetkin bir müzik adamı olduğu malumdur; dolayısıyla düşüncelerini yakından takip eder, musıki başta gelmek üzere kültür konularındaki yazılarını dikkatle okurum; dostluğumuzun ise, ortak dertleri paylaşabilme, çat kapı istişare edebilme..vb. bakımından apayrı bir değeri vardır.
Bunları becit becit söylüyorum ki, şu malum yağmacılar, şirretlik şevkiyle mıncıklayabilecekleri bir mala konduklarını sanıp, “Yeni Şafak’ın yazarları birbirlerine düştü” kabilinden yeni çiğliklere yeltenmesinler.
Bunları demekle Çetinkaya’nın zikrettiğim yazısındaki görüşlerine katıl(a)madığımı da belirtmiş oldum. Buna rağmen orada ilettiği değerli bilgiler ve sahibi olduğu kanaatin nedenleri üzerinde durmazsam ona haksızlık etmiş olurum.