Ercan Bey adı Fatma olan birini işe almaz, ama karşısına İris çıksa liyakate bakmadan önüne kırmızı halılar sererdi. Elitizmin son kalesiydi ve bu elitizm bir halk otobüsünün altında kaldı. Gerçi Engin Ardıç meşhur kitabının önsözünde onun bu hal ve tavrının bir maske olduğunu, zaman zaman kızdığında Karslı şivesinin çıkıverdiğini yazıyordu. Ben hiç "seviyurum" dediğini duymadım; gerçi hiç sinirlendiğine de tanık olmadım. Ercan Arıklı zaman zaman karikatür karakteri olabilecek gibiydi. Onu özlüyorum, çünkü onun olduğu medya da Türkiye de daha renkliydi. Ve her Kadıköy'e gittiğimde alakasız bir şekilde aklıma geliyor. Çok sevdiği bir gazeteciye "Yavrucuğum sadece hala Karşı'da oturmanı kabullenemiyorum," demişti yanımda; aklımda kalmış. Ömrü yetse Karşı'nın da 'cool' olduğunu, Nişantaşı'ndan Kadıköy'e göç başladığını görecek ve büyük ihtimalle dergilerinin birine kapak yapacaktı. Kim bilir, belki de o yazıyı ben yazardım. KADIKÖY'DE İYİ YEMEK ZOR