DARREN Aronofsky’nin bu hafta vizyona giren filmi “anne!” daha adından kendini beğenmişliğini belli ediyor. Neden filmin adı küçük harfle yazılıyor ve sonunda bir ünlem var? Güya izleyicileri yaşayacakları şoka hazırlamak içinmiş ünlem. Çünkü hakikaten de filmin son 20-30 dakikası mide bulandırıcı, hatta yer yer ahlaken sorgulanası iğrenç bir ayine dönüşüyor.
Küçük harf de filmin iddiasının altında ezilmesinin küçüklüğü mü acaba? Keşke kendisine dışarıdan bakabilen birinin elinden çıksaydı film, o zaman izlediğimiz bu beyazperde rezaleti olmazdı.
Yönetmen kariyerini geçmiş filmlerinde şifreleri biraraya getirmeye, izleyiciye fazladan mesai harcatma üzerine inşa etmişti. Hep bir oyun, hep tuzaklı bir anlatım. Ama bu sefer dozu da kaçırmış, abartmış da.
KAHKAHA DOLU
Bir umut, belki bir “camp” klasiği olarak yıllar sonra gece yarısı gösterimlerinde insanları salonlara çeker ve kahkahalara boğar. Zira New York Times sinema eleştirmeni baştan sona gülerek izlemiş, filmin de gülerek izlenmesi gerektiğini yazmış. Birkaç arkadaşım ikinci saatinde gülmeden duramamış. Ben ilk başlarda filmin kasten güldürmeye çalıştığı sahnelere güldüm, ikinci bölümde ise yönetmenin zekâmla alay etmesine küfrediyordum. Filmi kasıtlı olarak komedi olarak çekmediği ortada; kasten komik sahneleri var, ama tamamı kendini epey ciddiye alıyor.
Birkaç açıdan problemli “anne!” Öncelikle alegori üzerine inşa ettiği hikâye bir yerden sonra kontrolden çıkıyor, yönetmenin de ne yapacağını bilemediği hissi veriyor. Yapmak istediği şey, yapabildiğinin çok çok üstünde ne yazık ki ve tam da bu yetersizliğinden dolayı gülünç duruma düşüyor.