RTE için demokrasi şuydu: “Demokrasi bizim için bir amaç değil, araçtır... ” “Demokrasi bizim için bir tramvaydır. İstediğimiz durağa gelince ineriz.” (1996) Nilgün Cerrahoğlu’nun röportajına kitabında dahil pek çok yerde ulaşabilirsiniz.
2000’de ise “Yahu bu sözleri başka yere çektiler, ben demokrasiyi içselleştirdim” diyordu. O sırada parti kurmuş ve seçimlere hazırlanıyordu.
Bugün geldiği yer ise belli. Nilgün’e söylediği gerçek fikriydi, zaten siyasi meşrebi, bağlı olduğu ideoloji, demokrasiyi sadece bir araç olarak görebilirdi. Demokratik hak ve özgürlükleri tamamen kullanacak, iktidara ulaşacak sonra da trenden inecek ve “ebedi” sultasını kurmaya kalkışacaktı.
RTE iktidarı, bugünkü konumunu sağlamlaştırmak için, kendisine müdahale edilecek her şeyi süreç içinde bertaraf etti.
İktidarı boyunca yaşadığımız tüm büyük siyasi olayların nedeni de bu bertaraf-tasfiye işleriydi. Ülke savrulup durdu sarkaç gibi.
KİMİN VESAYETİ İÇİN
Bunları da “vesayete son vermek” için yapıyordu.
Önceki iktidarlar zamanında ve bizzat kendi iktidarı döneminde de siyasal davranışları ve kararları kısıtlayan-etkileyen odaklar-güçler vardı.
Bunlar ordunun bazı konularda hassasiyetlerinden tutun, devlet içinde işleri bilen bürokrasinin yerleşik kurumlarına kadar uzanıyordu. Anayasa Mahkemesi, Danıştay, Yargıtay, Sayıştay, Dışişleri ve diğer bakanlıklar, valilikler vb.
Tüm bunlar arasında iki tanesi çok önemliydi: Yargı ve ordu. Yargı öncelik sıralamasında hepsinden önemliydi. Çünkü yargı, etrafı, “vesayeti” temizleme aracıydı ayrı zamanda.
Bu nedenle en büyük savaşı yargı üzerinde verdi ve hâlâ veriyor. Anayasayı yeniden değiştirmek istemesi bunun sonucu.