Sadece seramik döşüyor, Moda ve Kadıköy çalışma bölgesi. İşinin ehli. Usta mı usta. Karslı, Kürt, ama çocukluğundan beri mekânı İstanbul. İki çocuğu üniversitede. Ama endişeli çocuklarından. Çünkü “altın bilezikleri” yok.
“Çocukken geldim İstanbul’a, inşaatlarda yattım kalktım. Kazandığım parayı da babama Kars’a gönderiyordum.” Zamanla evini kurmuş, seramik döşemeyi yaşama alanı seçmiş. Evini kurmuş, çocuklarını okutuyor.
“Bugünün gençlerinin tek bildikleri, ellerinde cep telefonları, tabletler, tık tıka tık tık.Ne olacak bunların halleri, nerede iş bulacak da çalışacaklar... Biz baba parasıyla büyümedik, çalışarak hayatı kurduk, bu noktaya geldik.”
Türkiye’nin büyük çoğunluğu böyle. Aileler ve çocukları. Uzun yıllardır yaşanan büyük bir dönüşüm. Muazzam bir sosyolojik süreç.
***
Tabii iş siyasete geldi, nasıl görüyorsun ülkenin halini...
- Ülkenin tek bir sorunu var, Cumhurbaşkanı Recep Bey, dedi.
Ben bu kadar keskin tarif etmezdim hemen, ama üstelik daha önceleri AKP’ye oy vermiş, hayatını burada kurmuş içimizden biri bir Kürt için, ülke sorunu basite indirgenmiş. Aslında iktidara muhalif düşünce için de öyle değil mi?
Kobane’den başladı içini dökmeye: Onlar bizim kardeşlerimiz, dedi. Kıbrıs Türkleriçin nedir, Kıbrıs geçmişte hepimiz için neydi, diye paralellik kurdu. İşte Kobane, Suriye Kürtleri de bizim için aynı. Sen Kıbrıs için dünyayı yık, ama Kobane’ye düşmanlık et... Üstelik dünyanın ucundaki Uygur Türkleri için maraza çıkar.
Diyecek lafım yoktu. Sonra birden kükrer gibi söylendi:
Seni başkan yaptırmayacağız. Beklemiyordum! Erken seçimde AKP diğer Kürt oylarını da kaybedebilir diye düşündüm.