Mutlu bir an: Abdullah ve Özay öğretmen.. Brecht’in bir zamanlar sözünü ettiği, ‘kalpleri güçlendiren, ama sinirleri zayıflatan’ olaylar, cinayetler, infazlar ne yapsak ne etsek peşimizi bırakmıyor..
Hayatımda acı çeken yas tutan insanlar hiç eksik olmadı. Yaşadıkları acıları, trajedileri, insana böyle bir şey olmaz dedirten o dehşet verici hikayeleri, bazen elim titreyerek, bazen yüreğimde bir şeylerin kanadığını hissederek başka insanlara anlatmaya ve paylaşmaya çalıştım. Hikayelerin gerçek sahipleri ve tanıklarıyla beraber saatlerce, günlerce vakit geçirdiğim ve karşılıklı ağlaştığım zamanlar oldu.
Bu insanlar, büyük acılardan geliyorlardı, sonsuza kadar sürecek bir yasa mahkum olmuş ve kuşatılmış gibiydiler, ama her şeye rağmen istedikleri tek şey barış ve bir parça sevgiydi.
‘Altedilmiş, yenilgiye uğratılmış, boyun eğmeye zorlanmış’ binlerce kadın ve çocuk için, barış hayali yaşamaya mahkum edildikleri bunca acı, zulüm ve işkenceden sonra, ‘altedilmişliğe’ karşı mücadelenin bir biçimi olarak beliriyordu.
Sözü fazla uzattım. Anlatmak istediğim bir hikaye var. Sığmaz bu sayfalara biliyorum. Ama benimkisi ey insanlar, bir kadın, 67 günlük bebeğini, birkaç fit yükseklikte, bir kargo uçağının içinde o bebeğin babasının tabutuna kapaklanarak iki-üç defa emzirmek zorunda kaldı diye başlayan bir hikayeyi özetlemekten ibarettir.