Zaman zaman, tartışma programlarında ilginç kavramlarla karşılaşıyorum. Demografik fırsat mesela.. Bu kavram Türkiye’nin etnik ve dini çoğulculuğu itibariyle, bir fırsatlar ülkesi olduğunu hatırlatan bir kavram. Türkiye bu fırsatı, son yüzyıl içinde nasıl değerlendirdi veya değerlendirdi mi, araştırılmaya ve konuşulmaya değer.. Mardin’i gözünüzün önüne getirin. Süryaniler, Kürtler, Araplar ve bir zamanlar da Yahudiler ve Ermeniler.. Hep bir aradaydı. Gelişme ve ilerleme için, bu çeşitlilik demografik fırsata evrilecekken maalesef başka şeyler oldu. Ermeniler ve Yahudiler gitti, ardından da Süryaniler. Bugün çok az bir Süryani nüfus var. Midyat ve Mardin’de Süryani halkı, ilk ayakkabıyı imal eden, ilk takım elbiseyi diken, taşa ve gümüşe hayat veren bir halk olarak hatırlanıyor bugün.. Bu halk azaldıkça azaldı. Şimdi birkaç yüz aile belki, ya var ya yok, o kadar.. Mardin başta olmak üzere, bölgede kalabalık bir Arap nüfusu da vardı. Çeşitli sebeplerle Batı’ya göçü zorunlu hale getiren siyasi ve ekonomik koşullar en çok Arap halkı etkiledi. Arap halkın Mardin, Siirt, Urfa ve Batman gibi illerde yerinde kalması, hayatı bu coğrafyada tahayyül etmesi, geleceğini burada görmeye devam etmesi, her bakımdan çok önemlidir. Kürtler ve Araplar, bu saydığım illerde yan yana ve kardeşçe yaşamaya devam etmeliler. Bu devamlılığı ve sürekliliği mümkün kılacak önlemler hiç ihmal edilmemelidir.